Ελάχιστα προβλήματα έχουν απασχολήσει τόσο πολύ την εσωτερική επιστήμη και παράδοση όσο το πρόβλημα των Αιγυπτιακών Μυστηρίων της Ίσιδας και του Όσιρη κι η μύηση στο Ναό του Άμμωνα ή στην Μεγάλη Πυραμίδα της Γκίζας. Και αυτό διότι ενώ όλα τα εσωτερικά ρεύματα της σύγχρονης εποχής, προσδίδουν σε αυτά μείζονα σημασία, οι πληροφορίες που έχουμε στην διάθεση μας για αυτά, είναι ελάχιστες και στην πλειονότητα τους λίαν σκοτώδης. Το γεγονός αυτό οφείλεται κυρίως στην εν γένει μυστικότητα που περιέβαλλε τα αρχαία μυστήρια, όπου οι μυημένοι έπαιρναν φρικτούς όρκους προκειμένου να μην αποκαλύψουν ποτέ στους βέβηλους τα όσα είχαν γνωρίσει στα μυστήρια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της μυστικότητας αποτελεί η παρακάτω ταφική επιγραφή ενός ανώτερου ιερά της Μέμφιδος:
«Γνώριζε όλες τις διευθετήσεις της Γης και της Ηλιουπόλεως και της Μέμφιδος.
Είχε διεισδύσει στα μυστήρια κάθε ιερού. Τίποτε δεν κρυβόταν από αυτόν.
Λάτρευε το Θεό και Τον δόξασε σε όλα τα έργα Του
και έκρυβε στους κόρφους του όλα όσα είχε δει»[1]
Έτσι εξετάζοντας την ιστορική διαδρομή των μυστηρίων δεν μπορούμε να εξάγουμε με βεβαιότητα μια ολοκληρωμένη εικόνα τους. Ο σύγχρονος μάγος της τελετουργικής μαγείας και αιγυπτιοδίφης Lon Milo DuQuette μας εκθέτει αυτή την ιστορική άγνοια με αφοπλιστική ειλικρίνεια :
«Και οι Αιγυπτιακές τελετές μύησης; Ξέρουμε, με κάποιο βαθμό ακριβείας, περί τίνος επρόκειτο; Άραγε, πόσες μυητικές αδελφότητες υπήρξαν και εξάσκησαν την τέχνη τους κατά την διάρκεια των 4.000 ετών Αιγυπτιακής ιστορίας; Ήταν ανταγωνιστηκές μεταξύ τους; Πότε έφτασε η μυητική τέχνη στο πνευματικό της ζενίθ; Πότε άρχισε να εκφυλλίζεται για να καταντήσει τελικά κενή νοήματος μορφή; Υπάρχουν σήμερα σχολές μύησης που να είναι πραγματικά κληρονόμοι των Αιγυπτιακών μαγικών σχολών; Νομίζω πως η μοναδική τίμια απάντηση σε όλα αυτά είναι : Κανείς δε γνωρίζει πραγματικά».[2]
Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και ο μεγάλος σκαπανέας του εσωτερισμού στην Ελλάδα Πέτρος Γράβιγγερ:
«Ἡ μύησις εἰς τά ἀρχαία αἰγυπτιακά μυστήρια ἠτο ἤ αὐστιροτέρα καί περισσότερο ἐπιβλητική, διά τοῦτο, παρ’ ὀλας τᾶς ἐνδελεχεῖς ἐρευνᾶς, ἐλάχιστα θετικά στοιχεῖα γνωρίζουμεν, διά τήν πλήρωσιν δέ τῶν κενῶν πολλή φαντασία κατηναλωθη ἐκ μέρους τῶν συγγραφέων».[3]
Όμως παρόλη την δυσκολία που παρουσιάζει το θέμα, κάποιοι μυημένοι ανά τους αιώνες, προσπάθησαν να αποκαλύψουν με διάφορες αλληγορίες ή με συμβολικές ιστορίες τον χαρακτήρα των μυστηρίων. Οι κυριότερες αρχαίες πηγές που θα εξετάσουμε, και που γενικά υπάρχουν πάνω στο θέμα είναι :
1. Το έργο του Λούκιου Απουλήιου (2ος μ.Χ. αι.) Asinus Aureus (ο Χρυσός Όνος ή Μεταμορφώσεις, βιβλία 11).
2. Το έργο του Ιάμβλιχου «Περί των αιγυπτίων μυστηρίων».
3. Το έργο του Πλούταρχου «Περί Ίσιδος και Οσίριδος».
4. Η Αιγυπτιακή Βίβλος των Νεκρών.
Κάτω από αυτές τις δύσκολες συνθήκες, θα προσπαθήσουμε να φωτίσουμε, όσο το δυνατόν περισσότερο, τα μυστήρια της Αιγύπτου. Σκοπός και φιλοδοξία του παρόντος άρθρου είναι αφενός η τεκμηρίωση της ύπαρξης των Αιγυπτιακών μυητικών μυστηρίων και αφετέρου η συνοπτική, με βάση όσο το δυνατόν περισσότερες πηγές, παρουσίαση της εσωτερικής διδασκαλίας που ελάμβανε χώρα στα μυστήρια.
Η Βίβλος της ανάδυσης στο φως της Ημέρας
Όταν αναφερόμαστε στην «Βίβλο των Νεκρών» (εφεξής ΒτΝ) εννοούμε κάποια αρχαία αιγυπτιακά κείμενα, γραμμένα αρχικά πάνω σε σαρκοφάγους και αργότερα σε παπύρους που θάβονταν μαζί με το νεκρό, στο εσωτερικό των σαρκοφάγων. Η ονομασία ΒτΝ είναι λανθασμένη και προήλθε από τους Αιγύπτιους τυμβωρύχους όπου ονόμαζαν τα κείμενα που έβρισκαν μέσα στης σαρκοφάγους «Κιτταμπι–Μ-Μαγιτ» (τα βιβλία των νεκρών). Η ευρύτερη διάδοση αυτής της λανθασμένης ονομασίας οφείλετε στον πρωτοπόρο Πρώσο αιγυπτιολόγο Karl Richard Lepsius ο οποίος το 1842 εξέδωσε μια σειρά από τα κείμενα με αυτόν τον τίτλο[4]. Η ορθή ονομασία αυτών των παπυρικών κειμένων είναι «Περτ Εμ Χρου» όπου μεταφράζετε ως «Ανάδυση στο Φως της Ημέρας». Η ορθή ονομασία πρέπει να σημειωθεί διότι αποτελεί μέγα κλειδί στην ερμηνεία και τον σκοπό των κειμένων.
Τα διάφορα βιβλία που αποτελούν αυτό που ονομάζουμε ΒτΝ περιέχουν συλλογές από επωδούς, αριθμούς και μαγικούς τύπους για χρήση από τους νεκρούς στη μεταθανάτια ζωή. Είχαν το ρόλο να καθοδηγήσουν τους νεκρούς στις διάφορες δοκιμασίες που θα συναντούσαν πριν φθάσουν στον Κάτω Κόσμο. Ο Lon Milo DuQuette μας λέει:
«Ήταν ένας καταπληκτικά λεπτομερής χάρτης κάθε πτυχής της προβαλλόμενης φαντασίας του Θεού. Αν το είχε αποστηθίσει όσο ήταν ακόμη ζωντανός, ο πρόσφατα νεκρός μπορούσε να αντεπεξέλθει βήμα προς βήμα στις δοκιμασίες και στη σύγχυση της μεταθανάτιας ύπαρξης, να απορροφηθεί από την αθάνατη θεότητα και να ταυτιστεί πλήρως μαζί της» [5]
Οι παλαιότερες εκδόσεις του βιβλίου χρονολογούνται από τον 16ο αιώνα π.Χ. και εμπεριέχουν παλαιότερα κείμενα από το 2000 π.Χ. («κείμενα των Σαρκοφάγων») και από το 2600-2300 π.Χ. («κείμενα των Πυραμίδων»)
Στον εντυπωσιακό πάπυρο του Άνι, που παρουσιάζεται με μεγάλα γράμματα σαν διάζωμα στις Αιγυπτιακές Αίθουσες του Βρετανικού Μουσείου με συνολικό μήκος 28 μέτρων (και αποτελούμενος από 37 φύλλα), μπορούμε να διακρίνουμε ένα βασικό πρότυπο, την περιγραφή της μεταθανάτιας κατάστασης του γραφέα Άνι.
Εκ πρώτης όψεως η Βίβλος των Νεκρών δεν φαίνεται να έχει κάποιο μυητικό χαρακτήρα, αν όμως κατανοήσουμε σε βάθος τον σκοπό της περιγραφόμενης τελετουργίας τότε τα συμπεράσματα μας θα αλλάξουν. Για να γίνει αυτό πιο κατανοητό ας δούμε μια πρώτη γενική σύγκριση μεταξύ του θανάτου (ακούσια έξοδος του εγώ από το σώμα) και της μύησης (εκούσια έξοδος του εγώ από το σώμα) από τον Gareth Knight :
«Όπως η μύηση περιέχει το συμβολισμό του θανάτου, με σκοπό να εντυπώσει καλύτερα την ιδέα της πνευματικής αναγέννησης, έτσι και οι αιγυπτιακές νεκρικές τελετές μας προσφέρουν ένα υπόβαθρο για τις πίστεις και τις πραχτικές της Μυστηριακής θρησκείας. Σχετικά με αυτό, είναι σημαντικό να παρατηρήσουμε ότι η συλλογή των πάπυρων που πραγματεύονται αυτό το θέμα ονομάζεται γενικά «Η Βίβλος των Νεκρών», ενώ στην αρχαία Αίγυπτο την ονόμαζαν «Η Βίβλος της ανάδυσης στο φως της Ημέρας». [6]
Αυτός ο συσχετισμός δεν είναι καθόλου αυθαίρετος και μας φέρνει στο νου την αρχαία αιγυπτιακή επωδή:
«Μακάριος αυτός που Ζει,
Μακάριος αυτός που Πεθαίνει στις Θήβες»
ή τα λόγια του Λάο Τσέ :
«Όποιος πεθαίνει δίχως να χάνεται, είναι αιώνια παρών[7]»
ή τέλος αυτό που έχω ακούσει να λένε οι Αγιορείτες μονάχοι :
«Όποιος πεθάνει πριν πεθάνει δεν θα πεθάνει όταν πεθάνει»
Ο Πλούταρχος [8]μας επιβεβαιώνει τα παραπάνω, και λέει:
«Η ψυχή, τη στιγμή του θανάτου, νιώθει τις ίδιες εντυπώσεις όπως αυτοί που έχουν μυηθεί στα μεγάλα μυστήρια. Η λέξη και το πράγμα μοιάζουν: λέμε «τελευτώ» (πεθαίνω) και «τελειούσθαι» (μυούμαι).»
Πρόκειται στην αρχή για πορείες στην τύχη, για επίπονες διαδρομές για ένα δρόμο όλο ανησυχία και δίχως τέλος μέσα στα σκοτάδια. Ύστερα, και πριν τελειώσουν όλα, ο τρόμος φτάνει στο αποκορύφωμα του: η ανατριχίλα, το τρεμούλιασμα, ο κρύος ιδρώτα; κατακλύζουν τον υπό μύηση.
«Όμως, στη συνέχεια, ένα υπέροχο φως προσφέρεται στα μάτια του, περνά μέσ’ από πεντακάθαρους τόπους και λειβάδια, όπου αντηχούν τραγούδια και χοροί· τα ιερά λόγια, τα θεία οράματα εμπνέουν ένα θρησκευτικό σεβασμό.»
Ο Πλούταρχος λοιπόν συσχετίζει άμεσα τα μυστήρια με τον θάνατο, και μας περιγράφει την μετάβαση στα φωτεινά λιβάδια (δηλαδή στο Φως – στην Ημέρα). Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι και μόνο η καταγραφή – χαρτογράφηση του μεταθανάτιου κόσμου (αν δεχτούμε ότι η ΒτΝ είναι μόνο αυτό) με τέτοια ακρίβεια προϋποθέτει κάτι παραπάνω από συγγραφικό ταλέντο…
Τέλος αξίζει να γίνει μια μνεία στην ομοιότητα που παρουσιάζουν τα τυπικά του Ελευθεροτεκτονισμού με την ΒτΝ και ειδικότερα το 125ο κεφάλαιο στο οποίο εντοπίζεται ένας από τους αρχαιότερους τύπους «κατηχισμών». Ως ερωταποκρίσεις περιέχονται διάφορα στοιχεία, τα οποία χρησιμοποιούνται και σήμερα στα Τυπικά διαφόρων οργανώσεων, σχετικά με το Τάγμα της Χρυσής Αυγής ο Lon Milo DuQuette μας λέει:
«Σε πολλές ιεροτελεστίες ζητείται από τον υποψήφιο να σταματήσει σε διάφορα σημεία του ναού και να απαντήσει σε διάφορες ερωτήσεις ή να αντιμετωπίσει κάποια δοκιμασία. Κατόπιν με τη βοήθεια του οδηγού της ιεροτελεστίας (ο Δοκιμαστής στις τεκτονικές στοές) ή του ανάδοχου ο υποψήφιος ξεπερνάει τη δοκιμασία και του δίνεται η άδεια, από την ανωτάτη αρχή να συνεχίσει. Οι μυημένοι της παράδοσης του Τάγματος της Χρυσής Αυγής θα αναγνωρίσουν στα παραπάνω τα αξιώματα του Ηγεμόνα (Hegemon), του Ιερέα (Hiereus) και του Ιεροφάντη (Hierophant).» [9]
Ο Λούκιος Απουλήιος
Διαβάζοντας το δεύτερο βιβλίο για τις «Μεταμορφώσεις του Απουλίου» (μία από τις καλύτερες πηγές για τη φιλοσοφία και την πραχτική των Μυστηριακών Θρησκειών), μπορούμε να εμβαθύνουμε αρκετά σ’ αυτό το ζήτημα και ν’ αποσπάσουμε στοιχεία μελέτης πολύ ενδιαφέροντα, προπάντων αν τα συνδυάσουμε με τις διδασκαλίες της εσωτερικής παράδοσης. Ο Λούκιος Απουλήιος της Μαδούρας ήταν ένας μυημένος στα Μυστήρια της Ίσιδας και πιθανά και σε κάποιες άλλες Μυστηριακές λατρείες. Σύμφωνα με μία παράδοση, την οποία ακολούθησαν πολλοί, μεταξύ των οποίων και οι Ροδόσταυροι του 17ου αιώνα, έγραψε πολύ σοφά πράγματα, καλυμμένα όμως με το προσωπείο μιας σκωπτικής διάθεσης. Αυτό που σε ένα επίπεδο αποτελεί συλλογή αστείων και μερικές φορές κακόγουστων ή και χυδαίων ακόμα ιστοριών, στην πραγματικότητα είναι μια πραγματεία που αφορά τη μύηση στα ανώτερα πνευματικά Μυστήρια. Ταυτόχρονα, θεωρείται έργο πολύ αποκαλυπτικό για τα είδη των θρησκειών και τις μαγικές πεποιθήσεις που επικρατούσαν εκείνη την εποχή (αν και τα κείμενά του τοποθετούνται χρονικά γύρω στον 3ο μ.Χ αιώνα, η γενική εικόνα που μας δίνει ισχύει και για μετρικούς αιώνες πριν).
Η ιστορία των «Μεταμορφώσεων» αφηγείται το πώς μεταμορφώθηκε σε γάιδαρο και τις περιπέτειες που είχε μέχρι να ξαναποκτήσει την ανθρώπινη μορφή τού. Η αρχική του μεταμόρφωση ήταν αποτέλεσμα της ασυγκράτητης επιθυμίας του για τα εγκόσμια και της περιέργειάς του. Δημιουργεί έναν παράνομο δεσμό με μια υπηρέτρια, που του αποκαλύπτει ότι η κυρά της είναι μυημένη στη φυσική μαγεία. Ένα βράδυ αργά, την παρακολουθούν κρυφά να αλείφεται με μία παράξενη αλοιφή και να μεταμορφώνεται σε κουκουβάγια. Ο Λούκιος δοκιμάζει και αυτός την αλοιφή, αλλά, δυστυχώς γι’ αυτόν, κάνει λάθος στο βαζάκι και μεταμορφώνεται σε γάιδαρο. Το αντίδοτο για να ξαναπάρει την ανθρώπινη μορφή του είναι να φάει μερικά τριαντάφυλλα. Αλλά πριν προλάβει και, έχοντας ακόμα μορφή γαϊδάρου, εισβάλλουν Κλέφτες και τον παίρνουν, για να τους βοηθήσει να μεταφέρουν τη λεία τους. Αν και πέρασε από πολλά βάσανα και δοκιμασίες, συνέχεια ανέβαλε την βρώση των τριαντάφυλλων γιατί πάντα τον παρακολουθούσαν άλλοι, και θα μπορούσε να κατηγορηθεί για μαγεία αν τον έβλεπαν να μεταμορφώνεται μπροστά στα μάτια τους. Τελικά προσεύχεται στην’ Ίσιδα, και μέσα από ένα όραμα κατευθύνεται σε μία περιοχή με πολλά τριαντάφυλλα, που θα τον βοηθούσαν να αποχτήσει την προηγούμενη μορφή του. Εκεί γίνεται μια θρησκευτική τελετή προς τιμή της Ίσιδος, όπου ένα θρησκευτικό πλοίο πρόκειται να καθελκυστεί στη θάλασσα γεμάτο με αναθήματα. Ένας από τους ανώτερους ιερείς κρατάει ένα στεφάνι από τριαντάφυλλα και ο Λούκιος καταφέρνει να το φάει. Μετά, από ευγνωμοσύνη, αφιερώνεται στα Μυστήρια και γίνεται μέλος του ιερατείου της Ίσιδας .
Σε ότι αφορά τη μύησή του, λέει ότι δεν επιτρέπεται σε κανένα να αποκαλύψει αυτά που συμβαίνουν μέσα στα άγια των αγίων. :
«Κι εσύ φιλομαθή αναγνώστη, ίσως να απαιτείς να μάθεις τι λέχθηκε και γίνηκε εκεί μέσα: μα την αλήθεια, θα σού έλεγα αν δε γινόμουν παραβάτης, θα μάθαινες αν σωστό για σένα ήταν να ακούσεις: αλλά, αμέσως και τα αυτιά σου και η γλώσσα σου θα υπέφεραν από τον πόνο της παράτολμης περιέργειας. Αλλά δε θα βασανίσω για πολύ το μυαλό σου, που ίσως πιστεύει σε κάποια θρησκεία και είναι δοσμένο σε κάποια λατρεία’ άκου, λοιπόν, και πίστεψε πως είναι αλήθεια. Πρέπει να καταλάβεις πως έφτασα κοντά στον κάτω κόσμο, στις ίδιες τις πύλες της Περσεφόνης κι αφού από εκεί αρπάχτηκα και πέρασα μέσα από όλα τα στοιχεία, μετά επέστρεψα στη θέση μου: εκεί γύρω στα μεσάνυχτα είδα τον ήλιο να λάμπει εκτυφλωτικά, είδα και τους θεούς, ουράνιους και υποχθόνιους μπροστά τους «. παρουσιάστηκα και τους λάτρεψα».
“Αυτά μπορώ να σου αναφέρω, κι αυτά που άκουσες δεν είναι αναγκαίο να τα κατανοήσεις«
Ο Λούκιος, επειδή είχε ορκιστεί να τηρεί μυστικότητα, κρύβει την αλήθεια μέσα στα διπλά ή και πολλαπλά νοήματα, παρουσιάζοντας το σοβαρό σαν αστείο, αυτό άλλωστε το συναντάμε σε πολλά τέτοιου είδους κείμενα. Στην πραγματικότητα, μας αποκαλύπτει τα πάντα μέσα από τις «γελοίες» ιστορίες του βιβλίου, ζητώντας μας μάλιστα συγνώμη γιατί χρησιμοποίησε αιγυπτιακό χαρτί και πένα από τις καλαμιές του Νείλου (μάλλον πρόκειται για μια έμμεση υπόδειξη στους σοφούς να ψάξουν για τις ρίζες των αρχαίων Μυστήριων στη συσσωρευμένη γνώση και στις παραδόσεις της αρχαίας Αιγύπτου).
Ο Λούκιος αργότερα μυείται στα Μυστήρια του’ Οσιρι τον οποίο χαρακτηρίζει σαν «τον πιο ισχυρό από όλους τους θεούς, τον ύψιστο από τους μεγάλους, το μεγαλύτερο από τους ύψιστους και τον κυβερνήτη των μεγάλων … » με άλλα λόγια, «τρισμέγιστο».
Είναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε το ρόλο που παίζουν τα τριαντάφυλλα στην ιστορία του Λούκιου, σαν φορέας της λύτρωσής του. Είναι ένα σύμβολο που το συναντάμε διαρκώς στην ιστορία της μαγείας. Είναι τα Rosa Mystica της Θείας κωμωδίας του Δάντη και αποτελούν ένα πρότυπο του ίδιου του ουρανού. Είναι το κεντρικό σημείο των Μυστήριων του Ρόδου και του Σταυρού, που συναντάμε στο Ροδοσταυρισμό του 17ουαιώνα, και συμβολίζουν το πνεύμα που κυριαρχεί στα τέσσερα στοιχεία.
Ένας άλλος τρόπος, μέσα από τον οποίο εκφράζονται οι πνευματικές διδασκαλίες των Μυστηριακών λατρειών, δίνεται από τον Λούκιο σε ένα μακροσκελές ανέκδοτο, ενσωματωμένο μέσα στην κύρια ιστορία του με τίτλο «Η Αγάπη της Ψυχής και του Έρωτα». Η Ψυχή, μία νεαρή κοπέλα που συμβολίζει την ανθρώπινη ψυχή, έχει ερωτική σχέση με το Θεό’ Έρωτα όμως χάνει την πίστη και την εμπιστοσύνη αυτής της αγάπης επειδή ακούει τις ζηλόφθονες πονηριές των αδελφών της. Αφήνει την περιέργεια και την υποψία να ξεπηδήσουν μέσα στο στήθος της, σε σημείο που προδίδει τον Έρωτα, το θείο εραστή της. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να περάσει πολλές δοκιμασίες και περιπέτειες. Οι δοκιμασίες είναι να βάλει σε τάξη χιλιάδες σπόρους μέσα σε μία νύχτα, να αναζητήσει ένα χρυσόμαλλο δέρας, να φέρει λίγο από το νερό που τροφοδοτεί τους ποταμούς του Κάτω Κόσμου και να παρακαλέσει την Περσεφόνη να της δώσει λίγη από την ομορφιά της, πράγμα που σήμαινε ότι έπρεπε να κατέβει στο ίδιο το βασίλειο του Άδη. Τους πετυχαίνει αυτούς τους άθλους, τόσο γιατί δείχνει μια παραδειγματική αγάπη και υπηρεσία προς τους άλλους όσο και γιατί το αξίζει. Στο τέλος αποκαθίσταται ερχόμενη σε ένα θείο γάμο με το Θεό Έρωτα.
Ο Γάλλος εσωτεριστής Dr. Gerard Encausse γνωστός ως Papus στο βιβλίο του «Πραγματεία για τον Αποκρυφισμό»[10] παραθέτει ένα σχέδιο της αρχαίας Αιγυπτιακής Μύησης βασισμένο κυρίως στον Λούκιο.
Παρατίθεται το κείμενο:
Θα θυμίσουμε σε συντομία ότι ήταν γύρω στην ΧV Δυναστεία της Αιγύπτου, κατά τη διάρκεια της εισβολής των ποιμένων, που τα μεγάλα μυστήρια καθιερώθηκαν από τους σοφούς της Αιγύπτου, για να κρύψουν την ερμητική επιστήμη από τους βέβηλους και να διαφυλάξουν τη μύηση γι’ αυτούς που είχαν κριθεί άξιοι.
Όμως, ας σωπάσουμε πάνω σ’ αυτό κι ας ξαναγυρίσουμε στις εργασίες εκείνες, που επέτρεπαν στον υπό μύηση, να γίνει ένας μύστης, κι ύστερα ένας ιππότης, γήινα ονόματα των στρατιωτών της καλής θεάς για τους μυημένους στα μυστήρια της Ίσιδας, των στρατιωτών του Θεού για τους μυημένους στα μυστήρια του Όσιρη ή του Μίθρα.
Στη συνέχεια, ο κάθε ναός της Ίσιδας είχε τις κρύπτες του για μυήσεις ή για τελετουργίες που διεξάγονταν για όλους τους μυημένους.
Μπορούμε να διαιρέσουμε τη μύηση σε τέσσερα μέρη:
1. -Τη βάπτιση.
2. -Το θάνατο και την κόλαση.
3. -Την κάθοδο στην κόλαση.
4. -Τη μεταμόρφωση σε ήλιο.
Αυτές οι φάσεις μύησης, όπως θα δούμε, δεν αντιπροσωπεύουν τίποτα γι’ αυτόν που δεν ξέρει τα μυστήρια του αστρικού επιπέδου’ αλλά έχουν, αντίθετα, πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, γι’ αυτούς πού είχαν εισχωρήσει στις στοές της αναδίπλωσης και της πνευματικής ζωής.
Ο Απούλιος μάς λέει ότι της κάθε μύησης έπρεπε να προηγηθεί μια δοκιμασία και μια περίοδος νηστείας και διαλογισμού.
Ο μελλοντικός μυημένος νοίκιαζε στο παράρτημα του ναού ένα κελί και δεν μπορούσε να βγει απ’ αυτό τον εθελοντικό εγκλεισμό του, παρά μόνο αφού αποκτούσε την εμπειρία του πρώτου οράματος του. Ο ιερέας ήταν ανίκανος να προσφέρει μύηση αν το αόρατο δεν είχε σφραγιστεί μ’ ένα όραμα, φανερώνοντας ότι ο υποψήφιος για μύηση μπορούσε πραγματικά να συμμετάσχει στα μυστήρια (να γιατί οι δόκιμοι περίμεναν καμιά φορά 10 ή 12 χρόνια την αποκάλυψη του αόρατου επίπεδου).
Ο μεγάλος ιερέας είπε στον Απούλιο:
‘Ή θεά θα σε πληροφορήσει η ίδια για το πότε είναι η κατάλληλη στιγμή. Στο χέρι της υπάρχουν τα κλειδιά της κόλασης κι η σιγουριά της σωτηρίας. Η μύηση είναι σαν ένας εθελοντικός θάνατος, που ακολουθείται από μια πιθανή σωτηρία και μια αναγέννηση. Όσο έντονη κι αν είναι η έκκληση του δόκιμου, πρέπει να περιμένει την επίσημη γνώμη της θεάς«.
Αυτό το σύστημα άμεσης επιλογής των στρατιωτών του από το αόρατο, δεν άλλαξε ποτέ με το πέρασμα των αιώνων, και, στις μέρες μας ακόμη, κάθε μύηση που δεν ελέγχεται από μια αστρική τελετουργία, είναι ματαιοδοξία και υπερηφάνεια.
Κάτω απ’ την επίδραση της προσευχής, της νηστείας που περιοριζόταν σε μια ειδική διατροφή, ο Λούκιος βλέπει τη θεά να του εμφανίζεται αναγγέλλοντας του ότι η στιγμή έχει έρθει. Θα πρέπει να πιστέψουμε ότι υπάρχει κάποια μυστική σχέση ανάμεσα στην εμφάνιση και στο μεγάλο ιερέα, αφού, χωρίς να χρειαστεί ο μελλοντικός μυημένος να μιλήσει, από τη στιγμή που θα παρουσιαστεί το πρωί στη λειτουργία, ο μεγάλος ιερέας τον παίρνει κατά μέρος και του διαβάζει ορισμένα κείμενα γραμμένα με ιερατικούς χαρακτήρες. Ο δόκιμος μπορεί τότε να γίνει μέλος του αγίου ποιμνίου. Οδηγείται από το μεγάλο ιερέα, περιτριγυρισμένος από τους μυημένους, προς τον χείμαρρο που κυλά μέσα στην κρύπτη του ναού, όπου θα υποβληθεί στην τελετή του βαπτίσματος, δηλαδή στο συμβολικό εξαγνισμό του φυσικού του σώματος με το νερό που θα προηγηθεί του εξαγνισμού του αστρικού του. Γίνεται έτσι ένας νέος άνθρωπος, κι είναι εκείνη την ίδια ημέρα που αρχίζει η πραγματική του ζωή πάνω στη γη. Μέχρι τότε δεν ήταν παρά ένας βέβηλος, ανακατεμένος μέσα στο κοπάδι των βέβηλων. Μετά τον φυσικό εξαγνισμό απ’ αυτή τη βάπτιση, ο Λούκιος οδηγήθηκε πάλι στο ναό, όπου γονάτισε μπροστά στη θεά. Του ανακοινώνουν τις συνθηματικές λέξεις του πρώτου βαθμού μύησης, με την άποψη ότι το σύνθημα αυτό ανοίγει τις πόρτες του αόρατου και του ορατού ναού. Βλέπουμε αργότερα, ανάμεσα στους Γνωστικούς, ν’ αποκαλύπτονται αυτά τα μυστήρια μ’ εκκλήσεις των μυστικών λειτουργιών μέσα στο αστρικό, στους άρχοντες και στους Αιώνες.
Μετά τη βάπτιση, ο μυημένος έπρεπε, επί δέκα μέρες, να μην τρώει τίποτα που είχε ζωή, και να μη χρησιμοποιεί τίποτα το διεγερτικό. Ξαναβρίσκουμε σ’ αυτό την αρχαία σοφία που κατέφευγε στη χορτοφαγία κατά περιόδους που δεν ξεπερνούν ποτέ τις σαράντα μέρες, και που επιφύλασσε αυτή την πρακτική στις επικοινωνίες ανάμεσα στο ορατό και στο αόρατο. Όταν περνούσαν οι δέκα μέρες της νηστείας, άρχιζε η δεύτερη φάση των μυστηρίων, η πιο σημαντική απ’ όλες, αυτή που αναφέρεται στη γέννηση και στο θάνατο.
Η Περσεφόνη είναι, πραγματικά, η ελληνική προσωποποίηση της Ίσιδας, αποκαλυπτήρια των μυστηρίων του αόρατου επίπεδου κι άλλων πληροφοριών που μας επιτρέπουν να επιβεβαιώσουμε με σχεδόν σιγουριά ότι ο μυημένος, τοποθετημένος μέσα σ’ ένα φέρετρο ή μια σαρκοφάγο, και παίζοντας το ρόλο της μούμιας, αναδιπλωνόταν με τη χρησιμοποίηση του μαγνητισμού και μεταφερόταν κάτω απ’ την καθοδήγηση αόρατων οδηγών, στη δεύτερη κατάσταση όπου ερχόταν σε επικοινωνία με τους νεκρούς και τους θεούς των νεκρών.
Αυτοί που θα ήθελαν να μελετήσουν το βαθμό του Ροδόσταυρου του Ερεντόμ, θα δουν ότι ο 2ος θάλαμος μύησης είναι η αναπαράσταση αστρικών πινάκων. Η είσοδος κι η έξοδος αυτού του θαλάμου, που λέγεται κολάσιμος, είναι σφραγισμένες με ένα σκελετό πράγμα που υποδεικνύει, γι’ αυτούς που ξέρουν να διαβάζουν, ότι πρέπει να περάσουν τις πόρτες του θανάτου πριν εισέλθουν σ’ αυτήν αίθουσα, κι ότι έπρεπε να ξαναπεράσουν αυτές τις μυστηριώδεις πόρτες πριν ξαναγυρίσουν από την αίθουσα αυτή στο γήινο επίπεδο.
Όταν ο μύστης -γιατί αυτό ήταν το όνομα που έπαιρνε ο δόκιμος μετά απ’ αυτή την αστρική την αναδίπλωση- είχε διακρίνει αυτό το μεγάλο μυστήριο των σχέσεων με το αόρατο, παρουσιαζόταν στο λαό μέσ’ από μεγάλο ενθουσιασμό και γινόταν ένας ήλιος που ζούσε πάνω στη γη.
Ήταν τότε που άρχιζε το δεύτερο μέρος της διδασκαλίας στ διάρκεια του οποίου ο μυημένος εκπαιδευόταν σιγά-σιγά στο να προκαλεί με τρόπο δραστήριο κι εθελοντικό την αστρική αναδίπλωση που είχε προκαλέσει με παθητικό τρόπο κατά το πρώτο μέρος της μύησής του.
Ο Φαραώ υποβαλλόταν, κι αυτός ακόμη, στις δοκιμασίες της μύησης,[11] και γινόταν ένας ζωντανός Όσιρης αφού είχε υποστεί μεστής κρύπτες του ναού και μέσα στους θαλάμους του μυστηρίου, την αστρική αναδίπλωση που τον καθιστούσε συμμέτοχο της διπλής φύσης, ανθρώπινης και θείας.
Αυτό είναι το φάρμακο που προσφέρει την αθανασία, όπως το επινόησε η Ίσις. Και τότε καταλαβαίνουμε την παρατήρηση του Μορέ: «ότι απ’ αυτή τη δοκιμασία ο μύστης έβγαινε όμοιος με τον Όσιρη. Κι όπως είναι αλήθεια ότι αυτός ο Θεός ζούσε για πάντα, το ίδιο αληθινό είναι κι ότι η μυημένος θα ζήσει μετά το θάνατο. Και το ίδιο καθώς στην Αίγυπτο, ο νεκρός, καθαγιασμένος από τελετές, φέρνει το όνομα κι αναλαμβάνει το ρόλο του Όσιρη, έτσι κι η μυημένος στα μυστήρια της Ίσιδας παρουσιαζόταν με το κοστούμι και τα εμβλήματα του Σέραπη'»
Αποτραβηγμένος στα κελί του, αρχίζει να προσεύχεται, κι η θεά του ουρανού του εμφανίζεται, λέγοντας:
«Θα ζήσεις ευτυχισμένος, θα ζήσεις δοξασμένος κάτω από την προστασία μου κι όταν στο προδιαγεγραμμένο τέλος θα κατέβεις στον άλλο κόσμο, κι εκεί επίσης σ’ αυτό το υπόγειο ημισφαίριο θα με δεις ν’ αστράφτω μέσα στα σκοτάδια του Αχέροντα, κυβερνώντας το καταφύγιο της Στυγός, κι όταν θα κατοικήσεις στα Ηλύσια πεδία, εκεί θα με λατρέψεις σαν μια αγαπημένη σου θεότητα». «Μάθε άλλωστε πως αν αξίζεις την προστασία μας, με την παθιασμένη σου λατρεία, με την ολοκληρωτική σου αφοσίωση, με την απαραβίαστη αγνότητά σου, έχω το δικαίωμα να παρατείνω τη ζωή σου πέρα απ’ το όριο που έχει ορίσει το πεπρωμένο». (Απούλιος)
Ο Πλούταρχος είναι αυτός που μας έδωσε τις πιο βαθύτερες πληροφορίες πάνω στα μυστήρια της Ίσιδας. Αν ο Απούλιος μας αποκαλύπτει όλη την εξωτερική πλευρά των μυστηρίων, τηρώντας τον όρκο του, και μη λέγοντας τίποτα για τα εσωτερικά μυστήρια, ο Πλούταρχος υπήρξε πιο λεπτομερειακός κι επεξηγηματικός κι είναι άπειρη η ευγνωμοσύνη μας για όλ’ αυτά που μας αποκάλυψε σχετικά με το θέμα.
Στη διατριβή του για την Ίσιδα και τον Όσιρη, μας λέει :
» Η Ίσις μεταδίδει την ιερή θεωρία της σ’ αυτούς που, με την επιμονή τους σε μια συνετή ζωή, συγκροτημένη κι απομακρυσμένη από την ηδονή των αισθήσεων, αποβλέπουν σε μια συμμετοχή με τη θεία φύση· σ’ αυτούς που ασκούνται επίμονα μέσα στους ναούς, σ’ αυτές τις αυστηρές πρακτικές, σ’ αυτές τις σκληρές αποχές, των οποίων το τέλος είναι η γνώση του πρώτου ηγεμόνα Διδασκάλου, που το πνεύμα μπορεί μόνο να κατανοήσει και που η θεά μάς καλεί ν’ αναζητήσουμε μέσα σ’ αυτή την ίδια, όπως και μέσα στο ιερό όπου εκείνος εξάρχει».
Στο βιβλίο του «Μελέτη πάνω στην αθανασία της ψυχής», μας λέει ακόμη:
«Τότε, ο άνθρωπος, από τη στιγμή αυτή τέλειος και μυημένος, γίνεται ελεύθερος και κυκλοφορεί χωρίς εμπόδια, δοξάζοντας τα μυστήρια μ’ ένα στεφάνι στο κεφάλι. Ζει με τους αγνούς ανθρώπους και τους αγίους βλέπει πάνω στη γη το πλήθος όλων εκείνων που δεν είναι μυημένοι κι εξαγνισμένοι να βυθίζονται και να συντρίβονται μέσα στο βόρβορο και στα σκότη, κι από φόβο για το θάνατο, να παραμένουν δυστυχισμένοι και στα βάσανα επειδή δυσπιστούν την πέρα από δω ευτυχία».
Μύηση Ελλήνων φιλοσόφων στην Αίγυπτο
Η απροθυμία των Αιγυπτίων να δεχθούν ξένους στα ανώτερα τους μυστήρια είναι γνωστή και καταμαρτυρείται από τους αρχαίους συγγραφείς. Για τους Έλληνες συγκεκριμένα, μια πολύ κατατοπιστική μαρτυρία μπορούμε να βρούμε στον Στράβωνα (63 π.Χ. – 23 μ.Χ.) :
«Περιττούς γάρ όντας κατά την επιστήμην των ουρανίων, μυστικούς δε και δυσμετάδοτους, τω χρόνω και ταις θεραπείαις εξελιπάρησαν, ώστε τινά των θεωρημάτων ιστορήσαι τα πολλά δ’ απεκρύψαντο οι βάρβαροι.»
Ο δε Κλήμης ο Αλεξανδρεύς (150 μ.Χ. – 216 μ.Χ.) μας λέει:
«Ούτε οι Αιγύπτιοι εμπιστευόντουσαν τα μυστήρια τους στον καθένα, ούτε υποβάθμιζαν τα μυστικά των θείων ζητημάτων αποκαλύπτοντας τα στους βέβηλους, αλλά τα φύλαγαν για τον διάδοχο του θρόνου και για όσους ιερείς ξεχώριζαν σε αρετή και σοφία.»
Ο πρώτος Έλληνας Φιλόσοφος ο οποίος πήγε στην Αίγυπτο περίπου το 587 π.Χ. ήταν ο Θαλής, ο οποίος μελέτησε γεωμετρία και αστρονομία κοντά σε Αιγύπτιους Ιερείς. Ο Θαλής όταν ανέλαβε την διδασκαλία του Πυθαγόρα τον προέτρεψε να πάει στην Αίγυπτο για να μυηθεί στα εκεί μυστήρια (τα οποία θεωρούσε ανώτερα και καθαρότερα από όλα τα άλλα). Έτσι ο Πυθαγόρας έγινε ο δεύτερος Έλληνας μετά τον Θαλή, ο οποίος έγινε δεκτός στις σχολές των Αιγυπτίων και ο πρώτος (αν εξαιρέσει κανείς τον Ορφέα) που έλαβε μύηση στα μυστήρια τους. Στον Πυθαγόρα χορηγήθηκε, λόγω της επίμονης του και των πιέσεων που άσκησε, το προνόμιο της μυήσεως, αφού προηγουμένως, υποβλήθηκε σε εξαιρετικά σκληρές δοκιμασίες, ακριβώς για να καμφθεί η επιθυμία του να μυηθεί. Πιο συγκεκριμένα έχουμε την μαρτυρία του Διογένη του Λαέρτιου, που αναφέρει την διαμεσολάβηση του τύραννου Πολυκράτη (χορήγηση συστατικής επιστολής προς τον Άμαση), καθώς και το έργο του Πρφύριου (233 – 305 μ.Χ.), Βιος Πυθαγόρου όπου περιγράφονται αναλυτικά οι διάφορες δυσκολίες. Ο Πυθαγόρας έμεινε 23 χρόνια στην Αίγυπτο και μυήθηκε σε όλες τις μυστηριακές σχολές της Αιγύπτου. Ο Ισοκράτης (436 π.Χ-338 π.Χ.) μας λέει ότι ο Πυθαγόρας είναι ο πρώτος που μεταβίβασε την «άλλην Φιλοσοφία» από την Αίγυπτο στην Ελλάδα:
«Πυθαγόρας ὁ Σάμιος ἐστίν: ὃς ἀφικόμενος εἰς Αἴγυπτον καὶ μαθητὴς ἐκείνων γενόμενος τήν τ’ ἄλλην φιλοσοφίαν πρῶτος εἰς τοὺς Ἕλληνας ἐκόμισε, καὶ τὰ περὶ τὰς θυσίας καὶ τὰς ἁγιστείας τὰς ἐν τοῖς ἱεροῖς ἐπιφανέστερον τῶν ἄλλων ἐσπούδασεν».
Αυτή η πρώτη φιλοσοφία είναι η «Απόκρυφη (Επικεκρυμμένη) Βασιλική Φιλοσοφία» που περιγράφει ο Πλούταρχος,[12] είναι η Γνώση των ιερών αριθμών και των θείων αρχετυπικών κόσμων πέραν του φυσικού. Αυτή η φιλοσοφία απετέλεσε την βάση των Ιδεών του Πλάτωνα και είναι ταυτόσημη με την Καμπαλά του πατριάρχη Αββράμ των Εβραίων.
Κλείνοντας με το κεφάλαιο των Ελλήνων που είχαν ταξιδέψει στην Αίγυπτο, παραθέτω τον κατάλογο με τα ονόματα που κατά τον Πλούταρχο,[13] είχαν πάει στην Αίγυπτο : ο Σόλων, ο Θαλής, ο Πλάτων, ο Εύδοξος, ο Πυθαγόρας και καθώς μερικοί λένε, κι’ ο Λυκούργος.
Μεταφορά τελετών από την Αίγυπτο στην Ελλάδα
Πολλά από τα τυπικά και τις τελετές των Ελληνικών μυστηρίων μεταφέρθηκαν στην Ελλάδα από την Αίγυπτο. Ο Εύμολπος, βασιλιάς της Ελευσίνας, επιστρέφοντας από την Αίγυπτο στην χώρα του, εγκαθίδρυσε τα ομώνυμα μυστήρια προς τιμήν της θεάς Δήμητρας, προστάτιδας της συγκομιδής και άλλων καρπών της γης. Ο Διόδωρος Σικελιώτης (80 π.Χ. – 20 π.Χ) μας λεει για τον Ερεχθέα :
«Ἐρεχθέα κομίσαι διὰ τὴν συγγένειαν σίτου πλῆθος εἰς τὰς Ἀθήνας· ἀνθ᾽ ὧν τοὺς εὖπαθόντας βασιλέα καταστῆσαι τὸν εὐεργέτην. Τοῦτον δὲ παραλαβόντα τὴν ἡγεμονίαν καταδεῖξαι τὰς τελετὰς τῆς Δήμητρος ἐν Ἐλευσῖνι καὶ τὰ μυστήρια ποιῆσαι, μετενεγκόντα τὸ περὶ τούτων νόμιμον ἐξ Αἰγύπτου.»
Μιλώντας για τις εορτές των Θεσμοφορίων προς τιμήν της Δήμητρας, που ήταν δεύτερες σε σπουδαιότητα μετά από τα Ελευσίνια μυστήρια, ο Ηρόδοτος λέει:
«αυτές οι τελετές μεταφέρθηκαν από την Αίγυπτο στην Ελλάδα από τις θυγατέρες του Δαναού, ο οποίος τις δίδαξε στις γυναίκες των Πελασγών. Με την πάροδο του χρόνου, όμως, περιέπεσαν σε απραξία και μόνο οι Αρκάδες συνέχιζαν να τις τελούν. Οι Πελασγοί είχαν επίσης, μυήσει τους κατοίκους της Σαμοθράκης. Αυτοί με την σειρά τους, δίδαξαν στους Αθηναίους τα μυστήρια των Καβείρων».
Από τα παραπάνω προκύπτει η καταγωγή και των Καβειρίων μυστήριων από την Αίγυπτο (έτσι και αλλιώς η ετοιμολογία του ονόματος των Καβείρων δεν είναι ελληνική, το καβίρ στις σημιτικές γλώσσες σημαίνει μεγάλος, στην αραβική γράφεται Kebir ενώ στα σανσκριτικά το Kawiras σημαίνει επίσης μεγάλος). Ο Ορφέας, ο διάσημος Έλληνας ποιητής μυήθηκε στη Αίγυπτο και εγκαθίδρυσε τις Ορφικές τελετές, οι οποίες, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, τηρούνταν και από τους Αιγυπτίους και από τους Πυθαγορείους.
Ο Κόμης Alexander Cagliostro
Ο Α. Cagliostro (1743 – 1795) ήταν ένας από τους βασικούς ροδόσταυρους, αναμορφωτές του τεκτονισμού. Με την ίδρυση του «Τάγματος του Αιγυπτιακού Τεκτονισμού» εισήγαγε αρκετά αιγυπτιακά τελετουργικά στην υπό διαμόρφωση τότε, τεκτονική παράδοση.
Ας δούμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από την απολογία του ενώπιον της «ιεράς» εξέτασης:
«Ἐάν εἶσθε τέκνα τοῦ Θεοῦ, ἐάν ἡ ψυχή σας δέν ἦτο τόσο ματαῖα καί περίεργος, θά εἴχατε ἤδη ἐννοήσει! Ἀλλά σας χρειάζονται λεπτομέρειαι, σημεῖα καί παραβολαί. Λοιπόν ἀκούσατε! Ἄς ἀναδράμωμεν εἰς τό ἀπώτερον παρελθόν, διότι τό ἐπιθυμεῖτε.
Ἐξ ἀνατολῶν τό φῶς! (EX ORIENTE LUX!) Ἐξ Αἰγύπτου πάσα μύησις.»[14]
Στο παραπάνω απόσπασμα ο κόμης αναφέρεται καθαρά στα Αιγυπτιακά μυστήρια, το ίδιο καθαρά αυτή η άποψη φαίνεται και στην την κατήχηση του Μαθητού της Αιγυπτιακής Στοάς :
Ερώτησις – Είσθε Τέκτων Αιγύπτιος;
Απάντησις – Μάλιστα, είμαι μετά δυνάμεως και αμερίστως.
Ερώτησις – Πόθεν έρχεσθε;
Απάντησις – Από τα βάθη της Ανατολής.
Ερώτησις –Τι παρετηρήσατε εκεί;
Απάντησις – Την μεγίστην ισχύν του Ιδρυτού ημών.
Ερώτησις – Τι σας εδίδαξε;
Απάντησις – Την Γνώσιν του Θεου και εμού του ιδίου. [15]
Ο Ροδοσταυρισμός και το Ερμητικό Τάγμα της Χρυσής Αυγής
Το Ερμητικό Τάγμα της Χρυσής Αυγής (Hermetic Order of the Golden Dawn) έχει τις ιστορικές ρίζες του στους Γερμανούς Χρυσόσταυρους του 18ου αιώνα, οι παραδόσεις των οποίων μεταδόθηκαν στην Αγγλία μέσω του λόρδου Ε. Bulwer Lytton (1803 – 1873).[16]
Ο Lytton έγινε μέλος της ιδρυθείσας κατά το έτος 1867, από τον Robert Wentworth Little, S.R.I.A. (Societas Rosicruciana In Anglia). Μέλη της τελευταίας ήταν οι Dr. William Wynn Westcott (1848 – 1925), William Robert Woodman (1828 – 1891) και ο εκκεντρικός Samuel Liddell MacGregor Mathers (1854 – 1918). Αυτοί με την σειρά τους, το 1887, ίδρυσαν το H.O.G.D. (η βασική διάφορα της S.R.I.A. με το H.O.G.D. ήταν η αποδοχή γυναικών, μη τεκτόνων και μη χριστιανών στο H.O.G.D.).
Η διδασκαλία του H.O.G.D. στηρίχτηκε πάνω σε δύο στήλες: στον Ελευθεροτεκτονισμό και σε μια σύνθεση Ερμητισμού – Καμπάλας και Αιγυπτιακών πηγών. Τα δε τυπικά και οι τελετουργίες του βασίζονται στο «Κρυπτογραφημένο Χειρόγραφο»[17] που απόκτησε ο W. W. Westcott από τον A.F.A. Woodford, έναν προεξέχοντα τέκτονα συγγραφέα. Σε αυτό το χειρόγραφο περιγράφονται τυπικά με βάση τα αρχαία μυστήρια, κυρίως τα Αιγυπτιακά.
Αλλά ας δούμε τι λέει ο W.W. Westcott για την καταγωγή του H.O.G.D. και τα αιγυπτιακά μυστήρια:
«Αλλά ακόμη και αυτή η άφιξη του μυστικισμού ήταν μια νέα ανάπτυξη της παλαιότερης γνώσης των καβαλιστών ραβίνων και εκείνης της πολύ πιο αρχαίας μυστικής γνώσης, της μαγείας των Αιγυπτίων στην οποία ο Μωυσής είχε εντρυφήσει. Μέσω της Καμπαλά, πράγματι, η Ευρώπη κατέκτησε αρχαία σοφία περισσότερο απ’ ό,τι από οποιαδήποτε άλλη πηγή, οι δε Εβραίοι την διδάχθηκαν συγχρόνως από τους Αιγυπτίους και αργότερα από τους Βαβυλώνιους.»
«Είναι ένα αξιοσημείωτο γεγονός ότι τα κλασικά έθνη, οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι, μας έχουν παραδώσει μικρές αναλαμπές της αρχαίας μαγείας και το γεγονός αυτό είναι πιο αξιοσημείωτο, επειδή η Ελλάδα κυριάρχησε στην Αίγυπτο και στην συνέχεια η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία κυριάρχησε στην αυτοκρατορία και των Ελλήνων και των Εβραίων.
Η Ελλάδα πράγματι διατήρησε με επιτυχία, έως έναν βαθμό, τα μυστήρια των Αιγυπτίων, γιατί τα μυστήρια της Ελευσίνας ήταν αντίγραφα των αρχαίων τελετών της Ίσιδος, του Όσιρη και του Σέραπη, αλλά στερήθηκαν αληθινής μαγείας.»[18]
Η Ε. Π. Μπλαβάτσκυ στο «Θεοσοφικό Γλωσσάριο» παρουσιάζει τα Αιγυπτιακά μυστήρια ως τα «πιο σοβαρά και πιο απόκρυφα», τα οποία τελούνταν στην Αίγυπτο από την «ομάδα των μυστικών-φυλάκων» (όπως ονομάζει τους Ιεροφάντες ο Μπονουικ), επίσης στο έργο της «Μυστική Δοξασία» (II, 432) λέει ότι η «μεγάλη πυραμίδα» κτίστηκε πολύ πιο πριν από τον Χέοπα, ως ναός μυήσεων και ότι ο Χέοπας της έδωσε άλλη χρήση αφού στην εποχή του δεν χρησιμοποιούνταν πλέον για μυήσεις. Τέλος σχετικά με τα ελληνικά μυστήρια της Δήμητρας και του Βάκχου τα θεωρεί ως απλές μιμήσεις των Αιγυπτιακών του Όσιρι και της Ίσιδας.
Τελειώνοντας, θα παραθέσω μια πολύ κατατοπιστική (κατ’ εμέ) περιγραφή της προέλευσης αυτού που ονομάζουμε «Δυτική Εσωτερική Παράδοση» από την Dion Fortune (1890 – 1946)
«Η Τρίτη Μεγάλη Μετανάστευση από την καταδικασμένη ήπειρο πραγματοποιήθηκε λίγο πριν ο τελικός κατακλυσμός τη βυθίσει για πάντα κάτω από τα κύματα. Οι μετανάστες ταξίδεψαν ανατολικά και νοτιότερα από τις δύο προηγούμενες ομάδες. Διέσχισαν την βόρεια Αφρική και συνέχισαν το ταξίδι τους μέχρι που «η Ερυθρά Θάλασσα και η Έρημος» έφραξαν το δρόμο τους και εγκαταστάθηκαν στα μόνο εύφορα εδάφη της περιοχής που ήταν η κοιλάδα και το Δέλτα του Νείλου. Εκεί ίδρυσαν τον αιγυπτιακό πολιτισμό. Όποιος συγκρίνει τον πολιτισμό της Αιγύπτου με της Κεντρικής Αμερικής -που η παράδοση την αναφέρει σαν ένα απόμερο τμήμα της Ατλαντίδας θα εκπλαγεί από τις ομοιότητες που υπάρχουν στις θρησκευτικές τους ιδέες και την αρχιτεκτονική»
«Η ναυσιπλοΐα αναπτύχτηκε γρήγορα μεταφέροντας παράλληλα και την αιγυπτιακή φιλοσοφία, με αποτέλεσμα η Παράδοση της Τρίτης Μετανάστευσης να εξαπλωθεί σε όλες τις χώρες της Μεσογείου και την Εγγύς Ανατολή. Τα Μυστήρια της Τύρου και της Ελλάδας παραδέχονται ότι οι μύστες τους είχαν εκπαιδευτεί στους αιγυπτιακούς ναούς. Από τα Μυστήρια της Τύρου γνωρίζουμε ότι άντλησε την αναγέννησή της η εβραϊκή παράδοση, ενώ από τα Ελληνικά αναπτύχτηκε εκείνη η Γνώση που απέδωσε τις πνευματικές συλλήψεις του Χριστιανισμού με ένα νοητικά τεκμηριωμένο τρόπο. Και από τη Γνώση -εξουθενωμένη από τη Χριστιανική Εκκλησία, όταν η δύναμη της τελευταίας είχε περιέλθει πλέον σε άτομα που γνώριζαν μόνον την εξωτερική μορφή της αλήθειας- ξεπήδησαν όλοι εκείνοι οι διανοούμενοι μυστικιστές που κράτησαν αναμμένη τη δάδα στην Ευρώπη και τους οποίους οι μετέπειτα γενεές αποκάλεσαν Αλχημιστές.» [19]
[1] Η μετάφραση της επιγραφής είναι του αιγυπτιολόγου Samuel Birch (1813 – 1815).
[2] Lon Milo DuQuette, «Άγγελοι, Δαίμονες και Θεοί της Νέας Χιλιετίας» σελ. 159 εκδ. Αρχέτυπο.
[3] Πέτρος Γράβιγγερ, «Εγκυκλοπαίδεια Εσωτερισμού και Αποκρύφου Γνώσεως», τόμος Α’, Αθήναι 1974, σ. 99
[4] Karl Richard Lepsius (1842), Das Todtenbuch der Ägypten nach dem hieroglyphischen Papyrus in Turin mit einem Vorworte zum ersten Male Herausgegeben. Leipzig: G. Wigand. (Reprinted Osnabrück: Otto Zeller Verlag, 1969)
[5] βλ. Lon Milo DuQuette, «Άγγελοι, Δαίμονες και Θεοί της Νέας Χιλιετίας» σελ. 160 εκδ. Αρχέτυπο
[6] «Μάγοι και αλχημιστές – Η παράδοση της Δύσης» εκδ. Ιάμβλιχος
[7] Λάο Τσέ, «Ταο Τε Κινγκ», μετάφραση Π. Κουρόπουλου, Αθήνα 1999, κεφάλαιο 33.
[8] Fragmenta 178.1- 178.21 – Ιωάννη Στοβαίου Ανθολόγιον IV. 52.49 ( v. p. 1089 H.)
[9] βλ. Lon Milo DuQuette, «Άγγελοι, Δαίμονες και Θεοί της Νέας Χιλιετίας» σελ. 161 εκδ. Αρχέτυπο
[10] Βλ. “Traite Elementaire d’ Occultisme” μεταφ. στα ελληνικά από τις εκδ. Β.Βασδέκης.
[11] Βλ. Πλούταρχου “Περί Ίσιδος και Οσίριδος” 354.Β.11
[12] Πλούταρχος, «Περί Ίσιδος και Οσίριδος» 354.Β.11
[13] Πλούταρχος, «Περί Ίσιδος και Οσίριδος» 354.D.10
[14] βλ. Memoire pour Le Comte de Cagliostro, Accuse Contre M. L Procureur-General, Accusateur en prefence de M. le Cardinal de Rohan, de la Comtesse de la Motte, & autres Co-Accuses». Paris: 1786 σελ. 12 μετάφραση υπό Πέτρου Γράβιγγερ
[15] βλ. Rituel de la Maconnerie Egyptienne, editions des cahiers astrologiqes, Nice, 1948, μετάφραση υπό Πέτρου Γράβιγγερ.
[16] Ο Bulwer Lytton επηρέασε τόσο τον MacGregor Mathers σαν συγγραφέας με το μυθιστόρημα του Zanoni, όσο και την μαγική σταδιοδρομία του E. Levi καθώς στην επίσκεψη του στην Αγγλία το 1854 είχε μυηθεί στην S.R.I.A.
[17] βλ. “The complete Golden Dawn Cipher Manuscript” Holmes Publishing Group, 1996.
[18] βλ. Historic Lecture – Golden Dawn υπό William Wynn Westcott.
[19] βλ. «Τα Εσωτερικά Τάγματα και το Έργο τους», εκδ. Ιάμβλιχος.